ben doğduğumda yanımda olmadığı için eksikliğini hissetmişimdir belki bilinçaltımda, ben doğduktan sonra da çok kez gitti uzaklara..belki hep özlediğim için bu kadar büyük ona sevgim.küçükken balkondan gidişini izlerken ağlardım, o zaman gittiği en uzak yer ankara'ydı.sonra öyle bir noktaya geldi ki, arada 8 saat fark olan bir yere gittiğinde, oranın saatine yeni yılını kutlamak için beklerken mesaj atıp yeni yılını kutlamayı unuttuğumu söylemişti, ve ardından "benim her şeyim orda kızım" demişti..

üsküp'te olmamın en güzel yanı bu oluyor, başbaşa saatlerce zaman geçiriyoruz, içip sohbet ediyoruz, bazen arkadaşım oluyor, bazen abim, bazen patronum..sonra bir an gelip babam olduğunu hatırlayınca dünyalar benim oluyor, o an dünyanın en mutlu, en şanslı insanı oluyorum işte..bugün tuğrul'a dedim, "tanrı bir tane irfan yaratmış, onu da babam yapmış, daha ne isterdim ki..."

gerçekten, daha ne isterim ki...