her gün geçmişteki başka güne çakılıp kalınca, bugünü yaşayamaz oluyor insan.sonra o kaçınılmaz sorular geliyor peşi sıra..bir daha o kadar heyecan duyabilecek miyim..bir daha o kadar gülebilecek miyim..bir daha o kadar "o an"da olabilecek miyim..ve niceleri.. ama sonunda, geçmiş saplantısının işe yaradığı bir nokta varsa o da, görmüş geçirmiş, yaşamış atlatmış, daha mantıklı olan yanınızın, "tabii lan" diyebilmesi.. ha işe yarar mı..bazen hayır.bazen özlem tüm mantığın, diğer duyguların, hatta en tatlı yaz serinliğinin keyfinin bile üstüne çöküp kalıyor. geçen yaz, belki bu zamanlar..sokakta yaşayan bir adam bana "çık artık o yorganın altından" demişti..aklıma geliverdi işte.