en son bir saat kulesi vardı, o uzaktan bana doğru yürüyordu..
hiç bir şey düşünemediğim o zaman diliminde kısacık bir an aklımdan geçenler :
gerçekten burda mıyım, bu insan gerçek mi, kalp atışlarım neden böyle, ben seni tanımıyorum ki, ama sanki tanıyorum..ben bu hissi biliyorum..bu hissin ilerki safhalarını da biliyorum, çünkü benim canımı çok yaktı, ve gariptir ki korkmuyorum.
bazen yaşayabileceğim en büyük aşkı çoktan yaşayıp tükettiğimi, üstüne onun gibi bir şey daha gelmeyeceğini düşünüyorum..ama aşk nankör bir şey, karşılıksız kaldı mı yerini adamına göre ya koca bir boşluğa ya koca bir sevgiye bırakıyor..
ve belki gerçekten tekrardan varolabilir, bir başkasında, bir başka şekilde..
iki ay sonra yeniden, başka bir şehirde, başka bir mevsimde, aynı heyecanla buluşup, aynı belirsizlikle ayrılırken hissettiğim şey bana umut verdi; aşk yeniden varolabilir mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder