taa iki sene once, "sakin gideyim deme komik kadin" demistim..doktorlar 6 ayi var en fazla derken..gitmedi de..2 sene direndi o boktan hastaliga..

simdi bir yerde..beni izliyor belki.."aman salak bu be, uzme kizim kendini" dedigini duyar gibiyim.ama hayatimda uzuldugum o kadar sacma sapan seyden sonra, onu kaybettigime uzulmeyeyim de neye uzuleyim..

benim oz teyzemden baska 5 teyzem daha var..biri simdi baska bir yerde..ama olsun..en buyuk sevgilerin sonunda olacagi bu sadece..huzurla uyusun...

bingöl

..neyse bu sayede yurdumun illerinin plakalarini ogreniyorum.keske daha once baslasaymisim.geri sayim zamani hizlandirir mi?aslinda zaman algisi ne tuhaf bir sey..zaman, bildigin zaman.olcusu belli, neyle, nasil olculdugu belli.ama insan o kadar tuhaf yaratik ki iste, yok zaman hizli gecsin, yok aman dursun diye gereksiz bir cabalama halinde..
ben de istemezdim 30 yasima gelip de 28 yasinda koca bir heriften "kebe abla"yi duymayi, ya da alnimdaki 2 cizginin gunun konusu olup "botoks gerekli mi" tartismasinin nesnesi olmalarini..

bolu

burdur

bazen kendinden cikmak gerekir ya..iste ben onu uzun zamandir yapamayanlardanim.kuccukkken wheneverland kankamla bi 2. Kisiliklerimiz vardi..zaman olurdu guyya onlari yasardik.isin tuhaf yani o zamanlar bizi kisitlayan cok da bir seyimiz yoktu.bu ikinci kisilik muhabbeti aslinda belki de hayatimizi, yasantimizi kisitlamamizi gerektirmeyen muhtesem ailelere ve dostlara sahip oldugumuzun naif bir kanitiydi.
Bir gun..hic unutmuyorum..aksamin bir saati..kis..hava buz gibi..16-17 yaslarindayim.evden ciktim.sans bu ya, babam isten donmus asagida karsilastik."nereye" diye sordu haliyle.."sahile" diyemedigim icin "bengulere" dedim.ama ters yone gidiyordum, o yuzden arkasindan aciklamam geldi " bi bakkala ugrayacagim"..o gece sahile gidip saatlerce bir bankta oturdugumu, marillion'nin runaway girl'unu dinleyip kafamda senaryolar yazdigimi be hayaller kurdugumu hatirliyorum.
İsin boktan yani, bu kadar duygusal, hassas, icten ve komplike olmayi ben secmedim.yoksa ben mi sectim? insan kendi dunyasini bilerek ve isteyerek bu denli yorucu hale getirebilir mi yoksa?
30 yasinda..soylemesi bile agir..ertesi gun ise gidecegimi bile bile, bacardi+tekila+limon likoru+soda karisimi ickimi, odamda, djarumla, evet hem de yatak odamda, tuketirken...2.kisiligime gitti aklim..cunku hala su an bile, dunyanin en obsesif 100kisisinin arasinda olmama ragmen, karsi cinsin varligini kesfettigimden beri en cok istedigim adam yanimda degilken, kendimden, bu yogunluktan, baglilik hissinden, ve diger herseyden siyrilip yanlis olani yapmak isterdim.
Marillion demisken..."power" bilmiyorum kacinci kez donuyor.."and you dont even know, the way i love you.."
Olum disinda..kimseyi bu kadar ozlemedim.

bir hayal kurup, gerçek olduğuna inanıp, kendi kendine sevinen-heyecanlanan biri daha vardır değil mi? yalnız değilim değil mi? ama bazı rüyalarım gerçekleşmiş olmasa bu kadar saçma inançlarım da olmazdı.her hayalde bir gerçeklik payı var neticede..ama o uçağın inmesine 4.5 saat varken, ve ben onun uçakta olmadığına dair kanıtı gözümle görene kadar...neyse en azından saçmaladığımın farkında olmak çakılma şiddetini hafifletecektir.taa ki gerçekten o gün gelene kadar..

her gün geçmişteki başka güne çakılıp kalınca, bugünü yaşayamaz oluyor insan.sonra o kaçınılmaz sorular geliyor peşi sıra..bir daha o kadar heyecan duyabilecek miyim..bir daha o kadar gülebilecek miyim..bir daha o kadar "o an"da olabilecek miyim..ve niceleri.. ama sonunda, geçmiş saplantısının işe yaradığı bir nokta varsa o da, görmüş geçirmiş, yaşamış atlatmış, daha mantıklı olan yanınızın, "tabii lan" diyebilmesi.. ha işe yarar mı..bazen hayır.bazen özlem tüm mantığın, diğer duyguların, hatta en tatlı yaz serinliğinin keyfinin bile üstüne çöküp kalıyor. geçen yaz, belki bu zamanlar..sokakta yaşayan bir adam bana "çık artık o yorganın altından" demişti..aklıma geliverdi işte.