2011 şubat'ının bu haftasını çok iyi hatırlıyorum. 10 şubat sabaha karşı bastıran kar, kapanan yollar, bahçede biriken kar, en kalın pijamam, sabahın 6'sında uyanıp, sanki hayatım boyunca uyumuşum gibi dinlenmiş ve zinde yataktan fırlayışım... çalan kapı... içeri dolan soğuk, içeri giren bir gülümseme.
hayatımda üşenmediğim, üşümekten çekinmediğim bir hafta vardıysa o haftaydı. "mecbur olmadıkça sokağa çıkmayın" uyarılarına rağmen...
sonra o gün geldi, 18'i, kapı açıldı, soğuk içeri doldu, o kapıdan çıktı. uçak kalkmasa dedik, kalktı.
belki bugün de kar yağsaydı, her şeyin tekrar normale döneceğine inanmak için bir sebebim olurdu.
artık kışlar normal değil, hiçbir şey normal değil, ve olacak mı, işte onu hiç bilmiyorum.
