Bir yazıya başlık koyunca yazmak daha zor oluyor.Ne kolay ki...Bir kez daha dönmek mi, hayallerinden vazgeçmek, sadece kendine ait bir yaşamı terketmek, yeni bir hayal kırıklığını hayatının bir parçası yapmak, yenilmek, emin olmadığın bir sebepten "yapamamak", en çok istediğin buyken, tek istediğin buyken, geride bırakmak mı, yoksa bunları ifade etmek mi...Hangisi daha zor...Çünkü biliyorum, yine içimden atmak isteyeceğim onlarca duygu ve düşüncem olacak, ve ben onlarla ne yapacağımı bilemeyeceğim...
Aradan 5 yıl geçmiş, ben hala Fransa'nın minicik bir kentinde sadece 5 ay yaşadığım evi, sokağı, meydanı, sokakları atamamışken içimden, şimdi sadece kendime ait bir yaşamı atmam gerekiyor.Hem de vakit daralmışken, herşey için...Her vazgeçişimde, 5 aydan fazlası gidiyor hayatımdan.Her vazgeçişimde, geleceğim için daha kaygılı oluyorum.
Fransa başkaydı...Küçüktüm...Ne yapmak istediğimi bilmesem de, bugün baktığımda geriye, yaptığım herşey doğruydu...Ama bunu bilmek atmadı içimden o kısacık yaşantıyı.
Şimdi...Şu anda biliyorum doğru yaptığımı, ve buna rağmen içimdeki bu başarısızlık hissi gitmiyor bir yere.Belki de bu his gittiğim yerlerden, yapmak isteyip yapamadıklarımdan çok, benimle ilgili.Ne yapsam istediğim kişi olamıyorum.Ne yapsam, "bu oldu" diyemiyorum.Hep bir eksik var.Ve ben tüm gücümü bu eksiği bulmak, tamamlamak için harcıyorum.Ve saat durmuyor.Sadece yeni hayaller unutturuyor geride bıraktığıma verdiğim anlamı.Adı üstünde hayaller...
Bugün içinde son günlerimi yaşadığım evi temizlerken, ilk geldiğimde bu kadar özenli olmadığımı farkettim..Terkettiğime, hayatıma girenden daha mı çok değer veriyorum?Belki de bu doğrudur, ve ölüm korkumu da açıklar.Müziği terkettim dedim, 1 sene sonra İstanbul'un en ünlü barlarından birinde kalabalığa şarkılarımı söylüyordum.Mimarlıktan nefret ettim dedim, 3 ay sonra bitirme projem jüri tarafından resmen takdir edildi ve en yüksek notla bitirdim.
Farkında olmadan kendimi avuttum bunları yazarken.Evet, o anda bana ağırlık ve acı veren her şey, eninde sonunda beni tatmin ediyor.Tek problem, yetinememem...Sanırım bu da normal...Kim yetiniyor ki sahip olduğu şeylerle...
İyi olacağımı, iyi olacağını biliyorum...Sadece bu süreçte içimde biriken bu ağırlığı, bu duyguyu nereye koyacağımı bilemiyorum.Ve tek terkedemediğim, benle yaşayan bu eksiklik...
1 yorum:
Senin bana yazdığın yorum vesile oldu, uzun zamandır okumamışım yazılarını... Eksikliği doldurmanın hep farklı yollardan geldiğini düşündük belki de. Eskiden sevdiğimiz biriydi, sonra iş... Şimdilerde seninle paylaşacağım ve dostlarıma parti vereceğim sevimli bir ev. Sanırım hep boyut değiştirecek bu arayış. Ama o kısa anlarda bile seni buluyorsa herşeyi denemeye değer sanırım. :)
Yorum Gönder