Bugün ilk defa trafikteydim bir 10 Kasım günü...Giderken düşünüyordum, acaba insanlar işe gitme telaşı içinde, gitmeyen trafikte birbirlerini sollamaya çalışırlarken, Ata'yı nasıl anacaklar diye...
Her sabah dinlediğim, geyik muhabbetleriyle yolumu biraz çekilir kılan radyocu arkadaşlar, o anma müziğini girdiler...Arabalar durdu.İnsanlar teker teker arabalarından çıkarken, ben de indim.Bir yandan o acıklı tören müziği, araba kornaları, teker teker arabalarından inen insanlar...Gözlerimden yaşlar akmaya başladı, saygı duruşu sırasında.En son lisedeki 10 Kasımlarda ağlamıştım böyle...Sonra arabalara bindik...İstiklal Marşı çalmaya başladı, ve ufaktan akan yaşlar bir anda hıçkırığa dönüştü.Uzun zamandır ilk defa insanlara sevgi duydum.Ben milletimden umudu kesmiştim, bugün, doğru ya da yanlış yapıyor olsunlar, pasif veya aktif olsunlar, o an benle aynı duyguyu yaşıyorlardı...
...
Ölümsüz olmak böyle birşey işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder